lelonki, ihaa

Wygląda na to, że żyjemy w jakiejś dziczy. Dookoła ganiają hordy wiewiórek, mamy jednego królika w klombie (co więcej: ludzie tu nawet wyprowadzają króliki na spacer... Serio). Są takie małe myszowate squirelle (takie jak w Brygadzie RR, jak słusznie zauważyła Ania). Są też na przykład bernikle kanadyjskie:

i takie dziwne białe kaczki ;-):

No i oczywiście są lelonki. Te ostatnie nie są powszechnie lubianymi członkami społecznści annarborańskiej, są tacy, którzy narzekają, że zjadają im roślinność... A przecież są takie słodkie (niczym Dziubek, który też zżera roślinność i nie tylko...).

Lelonki można spotkać w różnych miejscach, najczęściej można je niestety spotkać w wersji "przejdę przez autostradę po nocy, nikt się nie zorientuje". Można jednak spotkać je również w wersji bardziej żwawej. Takie spotkanie zafundowały nam te słodkie stworzenia w miniony weekend. Oddając głos Asi:

"W ten weekend byłam z tatą dwa razy w lesie (w sobotę i w niedzielę). Jechaliśmy na rowerach (z aparatami w plecakach rzecz jasna), kiedy przyjechaliśmy pierwszy raz tuż przy "wejściu" tata zauważył tak zwanego lelonka (czyli jelonka ale w tym przypadku była to łania, lelonek w prawdziwym znaczeniu będzie później). Szybko mnie uciszył (bo mam zwyczaj gadać) i wyjął aparat lecz, niestety żadnego zdjęcia nie zrobił, bo miał zły obiektyw... 

Ale ja podeszłam blisko i pstryknęłam:

I jedną łanię:

Dziś jednak tata przyszedł zaopatrzony w dobry obiektyw i pstryknął piękne zdjęcia łani a w zasadzie dwóch."

A oto i owe łanie (ihaa!), a w zasadzie jedna łania z dwiema głowami:

Prócz tej całej słodkiej menażerii jest także zwierzę zupełnie tajemnicze, niedostrzeżone do tej pory gołym okiem. Szybkie chyba nie jest, jeśli więc napatoczy się przed obiektyw, dam znać. Tymczasem zajawka:

Z Ann Arbor,

Ł&A

Ł&A&A&Z